Ρεμπέτικο γλέντι οικονομικής ενίσχυσης της οικογένειας του αναρχικού κρατουμένου Χαρ. Μαντζουρίδη!
Πέμπτη 11.08.22 | 21:00* | Άλσος
*σεβόμαστε τη γειτονιά – ερχόμαστε νωρίς – σχολάμε νωρίς
Ευχαριστούμε τους ΑΤΑΞΙΑ για την υποστήριξη!
(από την τοποθέτηση του στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε για την υπόθεσή του από την “Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές”, στις 20 Ιανουαρίου 2022 στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής)
για την υπόθεση του Χάρη με τα ίδια του τα λόγια:
Παρότι τα γεγονότα είναι πλέον γνωστά σε ένα μεγάλο βαθμό, θα ξεκινήσω αποτυπώνοντας τα εκ νέου καθότι είναι η πρώτη μου παρέμβαση από την στιγμή της σύλληψής μου μέχρι σήμερα.
Στις 13 Οκτωβρίου άνδρες του τμήματος της ΥΔΕΖΙ, Υποδιεύθυνση Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής & Ιδιοκτησίας, με προσέγγισαν κάτω από το σπίτι μου στα Ιλίσια με σκοπό να με προσάγουν στη ΓΑΔΑ κατόπιν πληροφοριών που προέκυψαν από ανώνυμο τηλεφώνημα που υποτίθεται πραγματοποιήθηκε στις 4 του ίδιου μήνα, στο οποίο με κατονομάζουν ως δράστη ένοπλης ληστείας σε χρηματαποστολή στην περιοχή του Ζωγράφου το Φλεβάρη του 2018, επίσης ότι εμπλέκομαι με τρομοκρατία και ότι τρία χρόνια μετά παραμένω επικίνδυνος και οπλισμένος.
Έτσι, με δυσανάλογη βία συλλαμβάνομαι, μπροστά στη σύντροφο και τον ανήλικο γιο μου, και μεταφέρομαι με χειροπέδες στη ΓΑΔΑ λόγω απείθειας ούτως ώστε να κρατηθώ με τη διαδικασία του αυτοφώρου και να μου αποσπάσουν δείγμα γενετικού υλικού, DNA, χωρίς να μου επιτρέψουν καμία επικοινωνία με δικηγόρο και με τους οικείους μου.Ακολουθεί έρευνα στο σπίτι μου, που δεν βρέθηκε τίποτα αξιοποιήσιμο. Τα αποτελέσματα του DNA ήρθαν στο φως σε λιγότερο από 24 ώρες και πέραν της κατηγορίας της απείθειας προστέθηκαν οι κατηγορίες της οπλοκατοχής, αλλά και της ληστείας κατά συναυτουργία. Είναι γνωστό πως η κρατική ασφάλεια και η αντιτρομοκρατική έχει και τα μέσα και την κάλυψη του κρατικού μηχανισμού ούτως ώστε να αποκτά και να αποθηκεύει το DNA των αγωνιστ(ρι)ών παράνομα, παρά την θέλησή τους δημιουργώντας μια βάση δεδομένων προς εκμετάλλευση. Αλλά για να χρησιμοποιηθεί δικονομικά θα πρέπει η απόσπασή του να γίνεται με τις καθόλα “νόμιμες” διαδικασίες τους, κάτι στο οποίο θα αναφερθώ και παρακάτω.
Στη δικογραφία φρόντισαν να συμπεριλάβουν ένα ακόμα μείγμα DNΑ που βρέθηκε δύο τετράγωνα μακριά από έναν εμπρησμό σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων το 2009, σε ένα ακόμα κινητό αντικείμενο (γάντι), χωρίς όμως να με επιβαρύνει η κατηγορία του εμπρησμού. Στόχος τους προφανώς η δημιουργία ενός προφίλ επικίνδυνου τρομοκράτη που εμπλέκεται σε πολλές υποθέσεις. Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα και με τις αναφορές της δικογραφίας στον παιδικό φίλο και σύντροφο, Ανδρέα Δημήτρη Μπουρζούκο, που ουδέποτε έκρυψα τη φιλική και συντροφική μου σχέση καθώς καθόλη τη διάρκεια της φυλάκισής του, για την υπόθεση του Βελβεντού, τον επισκεπτόμουν στα τακτικά επισκεπτήρια στη δικαστική φυλακή του Κορυδαλλού. Αναφορές οι οποίες έγιναν αποκλειστικά για τη δημιουργία εντυπώσεων, ούτως ώστε να “κλειδώσει” η προφυλάκισή μου με ομόφωνη απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή.
Καθόλη σχεδόν την παραμονή μου στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ μέχρι και τις 18 Οκτωβρίου που κρίθηκα προφυλακιστέος, ήμουν άυπνος και νηστικός υπό μια διαρκή ψυχολογική πίεση, κάτι που σε συνδυασμό με το λογικό υψηλό στρες της συνθήκης, συντέλεσε στις αυξανόμενες κρίσεις άγχους και πανικού. Στις 19 Οκτωβρίου μεταφέρθηκα στη δικαστική φυλακή Κορυδαλλού. Εκεί, στον ειδικό χώρο υποδοχής, όντας ήδη σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μιας που ξαφνικά βρέθηκα αιχμάλωτος, έχασα την επαφή με την πραγματικότητα με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι μου. Μεταφέρθηκα στο Αττικό νοσοκομείο για ράμματα, τότε και με επίβλεψη από νευροχειρουργό, όντας σε παραλήρημα αποπειράθηκα να πηδήξω από το παράθυρο του τρίτου ορόφου. Έτσι, την ίδια μέρα, οδηγήθηκα στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, όπου υποβλήθηκα σε βαριά εξ αρχής ενέσιμη θεραπεία με χορήγηση AKINETON, ALOPERIDIN και STEDON. Φάρμακα που είχαν και έχουν συνέπειες στον οργανισμό μου. Αυτή μου η πράξη, αποτέλεσμα ακραίου στρες και ψυχωσικού επεισοδίου που είχα δεδομένης της συνθήκης, χρησιμοποιήθηκε στην πορεία για να μου προσάψουν τα πειθαρχικά παραπτώματα του ψευδούς αυτοτραυματισμού για επίτευξη ευεργετήματος και στη συνέχεια της απόπειρας απόδρασης(ποινικό αδίκημα που επιφέρει ποινή) από το Αττικό νοσοκομείο. Για το πρώτο μου επιβλήθηκε ποινή 15 βαθμών, ενώ για το δεύτερο αθωώθηκα. (Εδώ να επισημάνω ότι οι βαθμοί ποινής λαμβάνονται υπόψη για την αξιολόγηση της συμπεριφοράς για την υπό όρους απόλυση, για τη χορήγηση άδειας κλπ.)
Έκτοτε παραμένω έως και τις 24 Δεκεμβρίου στο Δαφνί, όπου μου χορηγείται βαριά φαρμακευτική αγωγή με αντιψυχωσικά, αντικαταθλιπτικά, ρυθμιστές και ηρεμιστικά. Εκεί τώρα, λόγω της υβριδικής κατάστασης ότι δηλαδή ναι μεν ήμουν κρατούμενος αλλά σε δημόσιο νοσοκομείο, δεν προβλεπόταν ο προαυλισμός, τα επισκεπτήρια ήταν μικρής διάρκειας και με πολλούς περιορισμούς και οι πιέσεις της εξωτερικής φρουράς για να μεταφερθώ στον Κορυδαλλό ήταν ασφυκτικές. Πίεζαν με κάθε τρόπο τόσο εμένα όσο και την ιατρική ομάδα που με παρακολουθούσε. Προσπάθησαν μάλιστα να με αποκόψουν από κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο, μέσω του τηλεφώνου όπου μου απαγόρευαν να καλέσω τον οποιονδήποτε ή σημείωναν τα ονόματα όσων επικοινωνούσα. Ένα περιβάλλον κάθε άλλο παρά υποστηρικτικό για την κατάσταση που βρισκόμουν, υπό βαριά φαρμακευτική αγωγή, με αποτέλεσμα τη διάσπαση προσοχής, υπνηλία και ιλίγγους αλλά και τραυματισμένος στο γόνατο κάτι που δυσκόλευε και τις ελάχιστες μετακινήσεις μου στο διάδρομο του νοσοκομείου. (Κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης προσαγωγής μου πάτησαν πάνω στο ήδη τραυματισμένο γόνατό μου με αποτέλεσμα τη ρήξη μηνίσκου και μερικώς χιαστού, μια σημαντική βλάβη που απαιτεί χειρουργική αποκατάσταση.)
Έτσι, και ενώ ετοιμαζόμουν να μεταφερθώ εκ νέου στον Κορυδαλλό, με δυο αποτυχημένες προσπάθειες να πραγματοποιήσω μαγνητική στο πόδι μου, υποτροπίασα και προσπάθησα να βάλω ένα τέλος στο διαρκές βασανιστήριό μου. Αυτό που ακολούθησε, ήταν πραγματικά απερίγραπτο. Βάσει πρωτοκόλλου υποβλήθηκα σε κλινοστατισμό, δηλαδή για 4-5 μέρες βρισκόμουν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι με δεμένα τα χέρια και τα πόδια, δεν είχα τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετηθώ, δεν είχα επικοινωνία με κανέναν, δεν μπορούσα να ελέγξω ούτε το σώμα μου ούτε τις σκέψεις μου. Ακολούθησε νέος κύκλος ενέσιμων φαρμάκων, με επιπλέον αντιφλεγμονώδη για το γόνατό μου. Αυτή η πρακτική το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν η επιδείνωση της ήδη βεβαρυμένης ψυχικής μου κατάστασης.
Το πολυπόθητο εξιτήριο για τους διώκτες μου δόθηκε από τον Επιμελητή της κλινικής (εν αναμονή της απάντησης στην αίτηση αποφυλάκισης που είχαμε καταθέσει), και στις 24 Δεκεμβρίου μεταφέρομαι στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού, όπου όντας αρνητικός σε τεστ Covid-19 που υποβλήθηκα, για λόγους ασφαλείας μπαίνω αναγκαστικά σε «καραντίνα» στην υποδομή της πειθαρχικής απομόνωσης εφόσον δεν υπάρχει άλλος χώρος. Οι συνθήκες άθλιες, χωρίς καν τη δυνατότητα υλικών αντισηψίας, με σπασμένα παράθυρα και με αποκορύφωμα την προσέλευση νέων κρατουμένων τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν. Στις ήδη απαράδεκτες συνθήκες στοιβαχτήκαμε 4 άτομα σε μια προληπτική καραντίνα που το μόνο στο οποίο εξυπηρετούσε τελικώς ήταν την περαιτέρω διασπορά του Covid-19. Όπως και έγινε, στις 30 Δεκεμβρίου ανιχνεύτηκα θετικός στον Covid-19, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της απομόνωσής μου, χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με κανέναν απολύτως και με άγνωστο χρονικό ορίζοντα για το πόσο θα συνεχίσω να βρίσκομαι εκεί. Δεν υπήρχαν γιατροί, δεν μπορούσαμε να βγούμε ούτε μέχρι το διάδρομο απ΄έξω, δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το τηλέφωνο, μείναμε εκεί 19 μέρες, χωρίς κανένα υγειονομικό μέτρο για την αυτοπροστασία μας (μάσκες,αντισηπτικά, καθώς και διενέργεια τεστ ούτως ώστε να βγούμε από αυτή την κατάσταση). Εδώ οφείλω να πω λίγα πράγματα για την πανδημία και κατ΄επέκταση για τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές…
